Bell UH-1A Iroquois (Huey), rząd amerykańskich śmigłowców wielozadaniowych produkowanych w 1959-1970 dla lotnictwa armii Stanów Zjedn. i innych państw oraz na licencji w Japonii, Kanadzie, Niemczech i Włoszech. Łącznie zbudowano ok. 7500 egzemplarzy wszystkich wersji i odmian. Wersje: UH-1A Iroquois z 1959, jednosilnikowy, jednowirnikowy (2 łopaty), podwozie bezkołowe, płozy; zabiera 5-7 osób lub 3 rannych; seria 850 egzemplarzy; pierwotne oznaczenie H-40, później HU-1A, co spowodowało, że śmigłowce Iroquois otrzymały w jednostkach wojsk lądowych nieformalną nazwę Huey; oznaczenie UH-1A wprowadzono od 1962; silnik turbinowy Lycoming T53-L-1A o mocy 567 kW (770 KM); średnica wirnika 13,4 m, dł. 17,37 m, wys. 3,84 m, masa własna 1517 kg, całkowita 2549 kg; prędkość maksymalna 245 km/h, pułap 5790 m, zasięg 325 km; UH-1B Iroquois z 1961, poprzednie oznaczenie HU-1B, zabiera 9 osób lub 1360 kg ładunku; seria 650 egzemplarzy; silnik turbinowy Lycoming T53-L-11 o mocy 810 kW (1100 KM); średnica wirnika 13,41 m, dł. 16,75 m, wys. 3,87 m; prędkość maksymalna 259 km/h, pułap 5090 m, zasięg 460 km; UH-1C Iroquois z 1965, poprzednie oznaczenie HU-1C, wersja ze zmodernizowanym wirnikiem, wyniary jak UH-1B; masa własna 2300 kg, całkowita 4309 kg; prędkość maksymalna 256 km/h, pułap 3500 m, zasięg 615 km; UH-1D Iroquois z 1962, zabiera 15 osób lub 1850 kg ładunku; seria 2185 egzemplarzy; używany m.in. w lotnictwie niemieckim, seria 406 egzemplarzy; produkowany na licencji we Włoszech pod oznaczeniem AB.205; UH-1E Iroquois z 1963, adaptacja śmigłowca UH-1B Iroquois; seria 100 egzemplarzy; część śmigłowców uzbrojona była w 1 kaem 7,7 mm i przeciwpancerne kierowane pociski rakietowe. Odmianę UH-1E Iroquois stanowił śmigłowiec ratowniczy HH-1K dla lotnictwa marynarki wojennej Stanów Zjedn. UH-1F Iroquois, z 1964; zabiera 10 osób lub 1800 kg ładunku; seria 146 egzemplarzy; silnik turbinowy GE T58-GE o mocy 949 kW (1290 KM); średnica wirnika 14,63 m, dł. 17,4 m; masa własna 2100 kg, całkowita 4082 kg; prędkość maksymalna 259 km/h, pułap 6700 m, zasięg 555 km; używany przez lotnictwo kanadyjskie pod oznaczeniem CH-118; odmiana TH-1F Iroquois przeznaczona dla sił powietrznych Stanów Zjedn.; UH-1H Iroquois z 1967; zabiera w wersji transportowej 14 żołnierzy; seria 3500 egzemplarzy; silnik turbinowy Lycoming T53-L-11 o mocy 810 kW (1100 KM); 4 kaemy 7,62 mm lub 2 działka 30 mm, 1 granatnik 40 mm lub 48 niekierowanych pocisków rakietowych AS 11; średnica wirnika 14,63 m, dł. 12,77 m, wys. 4,42 m; masa własna 2116 kg, całkowita 4309 kg; prędkość maksymalna 225 km/h, pułap 3840 m, zasięg 1340 km; produkowany także na licencji w Niemczech (Dornier), Włoszech (Augusta) pod oznaczeniem AB.205, Japonii (Fuji) oraz Tajwanie (AIDC); EH-1H Iroquois, śmigłowiec przeciwdziałania elektronicznego z 1980, ze specjalnym wyposażeniem; seria 10 egz,; UH-1L z 1968, wersja dla lotnictwa marynarki wojennej Stanów Zjedn.; UH-1M, śmigłowiec wielozadaniowy z 1969; przystosowany do działań w nocy; TH-1L Seawolf, śmigłowiec treningowy z 1970, odmiana śmigłowca UH-1L; UH-1N z 1970; zabiera 14 osób lub 6 rannych; silnik turbinowy PW PT6T-1 Turbo Twin o mocy 1325 kW (1800 KM); średnica wirnika 14,69 m, dł. 17,46 m, wys. 4,53 m; masa własna 2787 kg, całkowita 5080 kg; prędkość maksymalna 230 km/h, pułap 4330 m, zasięg 420 km; używany przez lotnictwo kanadyjskie pod oznaczeniem CH-135; UH-1P z 1970, odmiana dyspozycyjna.