|
|
Ubiór
specjalny z lat sześćdziesiątych używany przez funkcyjnych do zajęć
na pokładzie lotniskowca. Koszula i spodnie z tkaniny denim (dżins) w
kolorze niebieskim, jaskrawoczerwona czapeczka z daszkiem, czarne buty
robocze. Na koszulę nałożona jest jaskrawopomarańczowa kamizelka z
nieprzemakalnej tkaniny. Barwa czapeczki wskazywała funkcję na pokładzie,
białe napisy i symbole na czapeczce to kolejno nazwa lotniskowca,
symbol grupy specjalności oraz nazwa i numer dywizjonu. Symbole z
czapeczki są powtórzone z przodu kamizelki. Współczesny ubiór
roboczy różni się tym, że barwne czapeczki zastępuje sztywny kask,
podobny do kasku pilota z wbudowanymi okularami przeciwsłonecznymi oraz
słuchawkami i mikrofonem radiotelefonu, a kamizelki są nieco dłuższe
i nie mają napisów na piersi. Współcześnie o funkcji na pokładzie
startowym i hangarowym lotniskowca informuje barwa kasków i kamizelek.
Biały kask i kamizelkę nosi kierownik lotów, jaskrawożółte
personel kierowania ruchem na pokładzie, zielone obsługa katapult i
mechanicy obsługi samolotów (ci ostatni z czarnym pasem na plecach),
kolor niebieski mają specjaliści od hangarowania (operatorzy wind mają
na plecach czarną literę E, a kierowcy wózków do holowania samolotów
literę T), odpowiedzialni za poszczególne samoloty technicy noszą
kaski i kamizelki brązowe z białymi numerami swoich samolotów na
kaskach i na plecach, czerwoną barwę zarezerwowano dla zbrojmistrzów
i straży pożarnej (strażacy na plecach mają czarny pionowy pas), a
wiśniową dla służby zaopatrzenia w paliwo.
|